Het huis is verkocht.
De hond is dood.
De kinderen lopen bijna op eigen benen.
Nou ja, dat deden ze best al wel een hele tijd.
Ze swingen in vrolijke zomerrokjes en loshangende, verwaaide haren door de stille straten van dit dorp.
Terra Incognita.
Ik ben verhuisd.
Ik krijg kuiltjes in mijn wangen telkens ik glimlachend aanhoor hoe rustig en stil dit plattelandsdorp wel is. Glimlachend omdat dit het Pajottenland is en allesbehalve plat.
Ik was een stadsmens.
Ik ben een Pajotse.
Zo snel gaat dat.
“Mensen zeggen hier goeiedag op straat!” – mijn jongste in volle verwondering. “Mag ik alléén naar de bakker, mama?” (mijn oudste, op zondagmorgen)
Buren spreken je spontaan aan.
Dit is een samenleving.

En toch.
Ik mis het stadsgevoel, het stadsgewoel, de jachtige drukte, het haastig tussen toeterende auto’s oversteken, de steelse blikken van voorbij lopende mannen, de kleurrijke markt met het veeltalig gesnater, het…